M. ostatnio powiedziała, że moja następna notka będzie o tym, jak to mnie nikt nie rozumie. Połowicznie ją usatysfakcjonuję. Będzie o Niezrozumieniu.

Nie rozumiem Pierwszej Zasady Zachowania Pędu. Ludzi. Niżów barycznych. Kłamstw. Ludzie też mnie nie rozumieją.
Nie mam pretensji. Ja siebie też nie rozumiem.
Czy to źle? Powinnam porozmawiać ze sobą i wyjaśnić źródło naszego... mojego konfliktu? Tylko mogę się pokłócić jeszcze bardziej. I co, jeśli przestanę się do siebie odzywać? Bywam strasznie upierdliwa, wierzcie. I uparta także.
Jak się raz do siebie doczepię, to do śmierci będę za sobą łazić.