Bez tytułu

Jakaś taka ze mnie niewytrawała istota. Zawieszam bloga, by po tygodniu niecałym przywrócić go do życia...

Nie twierdzę oczywiści, iż życie owo będzie wyjątkowo bogate, bo raczej nie będzie. W końcu i tak nikt tego nie czyta.

W gimnazjum średnio. Z przedmiotów, których się bałam najbardziej idzie mi nienajgorzej, ale z tych, na których mi zależało jestem zaledwie czwórkowo-piątkowa...  jak na razie, mam dwie trójki (fizyka i matematyka), przeraźliwą ilość czwórek, parę piątek i jakieś trzy szóstki- jednym słowem  d n o. I w dodatku zatracam zdolność pisania- każde zdanie jakieś takie nieporadne, bezsensowne, wyprane z treści... trudność znalezienia słów, wyrażenia czegokolwiek bez osiemdziesięciu wielkropków i lania wody. Niedługo będę zmuszona stoczyć się na samo dno i używać emotów.

Choć i tak, gdy porównuję swoje opowiadania z "Księgą Snów", pisaną niecały rok temu, mam ochotę wybuchnąć śmiechem. Bogowie, i mi się wydawało, że mam talent?! Jakąż ja byłam idiotką... czemu wtedy mnie nikt nie zgasił, co?!

To samo z rysunkami. Przejrzałam swe dzieua sprzed pół roku i jęknełam. Tak niedojrzała kreska, totalny brak proporcji, wszystkie postacie identyczne, zero pomysłu... a i tak zachowałam tylko te, z których byłam bardzo dumna. Bogowie... pewnie juz niedługo będę śmiać sie z kanonizmu moich obecnych rysunków, kręcić głową nad kolejną dziewczyną z ponurą miną i w dziwnej sukience.

Bo Ty z przeszłości zawsze będziesz tylko żałosnym pierwowzorem dla Ciebie obecnej. Tylko gdzie rozgraniczyć, kiedy Ty obecna przechodzisz  do przeszłości...?